پاسخ به شبهاتی پیرامون حضرت علی (ع) / قسمت دهم

قسمت بیست و یکم شبهه

مردم خراسان نیز در زمان امام علی برای چندین بار قیام کردند و چون چیزی نداشتند بعنوان باج و خراج بپردازند، از دین اسلام برگشته و به مقاومت سخت و جانانه ای دست زدند. امام علی «جعده بن هبیره» را بسوی خراسان فرستاد. او مردم نیشاپور را محاصره کرد تا مجبور به صلح شدند. ( تاریخ طبری، جلد 6، ص 2586 و فتوح البلدان ص 292)

قسمت بیست و دوم شبهه

در زمان امام علی مردم شهر ری نیز سر به طغیان برداشتند و از پرداخت خراج خوداری کردند. امام علی ابوموسی را با لشکری زیاد به سرکوب شوروش فرستاد و امور آنجا را بحال نخستین برگرداند. ابوموسی پیش از این طغیان نیز، یکبار دیگر بدستور امام علی به جنگ مردم شهر ری گسیل شده بود. (فتوح البلدان ص 150 )

من قبل از جواب دادن به این قسمت لازمه یه تضعیفی درباره بلاذری داشته باشم. بلاذری در اواخر عمرش دچار جنون شده بوده و خلاصه اینکه کتابش کلا خیلی کتاب محکمی نیست و یه چیزی حتی پایین تر از طبری هم می تونه باشه. حتی با فرض اینکه روایت مربوط به دیوانگی لاذری دروغ هم باشه، فکر نکنید با صحاح سته یا کتب اربعه طرف هستید.

اما درباره این بخش باید بگم که بازهم نویسنده دروغ گفته. بازهم شاید بهتر باشد من عین متن کتاب فتوح البلدان رو بذارم تا خواننده خودش قضاوت بکنه. ولی لازم هست که این رو هم بگم که توجه داشته باشید که در متن کتاب نه خبری از خراج هست و نه لشگر بزرگ و نه کشت و کشتار و البته نویسنده به درستی اشاره می کند که ابوموسی یکبار هم قبلا به ری رفته بود ولی به دروغ نوشته که در زمان خود حضرت علی به آنجا رفته بود و این درحالی است که ابوموسی در دوره عثمان به آنجا پیشتر رفته بود.
در فتوح البلدان آمده:

قسمت بیست و سوم شبهه
به روزگا ر خلافت علی بن ابی طالب، چون پایان سال 38 و آغاز سال 39 بود، حارث بن سره عبدی، به فرمان علی لشکر به خراسان کشید و پیروز شد، غنیمت بسیار و برده ی بی شمار بدست آورد. تنها در یک روز، هزار برده میان یارانش تقسیم کرد. لکن سرانجام خود و یارانش، جز گروهی اندک، در سرزمین قیقان (سرحد خراسان) کشته شد. (فتوح البلدان، بلاذری)

لازمه من یک توضیحی در این مطلب بدهم. در دوره یاد شده در سرحدات مرزی شرقی مسلمین، مشرکان حملاتی را جهت غارت و چپاول داشتند و حتی در کتاب روزشمار تاریخ اسلام هم اینطور تحلیل شده که یکی از دلایلی که حضرت علی تلاش کرد ماجرای صفین زودتر به پایان برسد همین مسئله بوده است. 

درباره مسئله مورد ادعای نویسنده شبهه دو نکته قابل ذکر است.
1- در منابعی مثل طبری، ابن اثیر و مروج الذهب این طور آمده که حارث بن مره (جالبه که نویسنده شبهه اسم ایشان رو هم دقیقا نمی دانسته)  از فرماندهان سپاه حضرت امیر بوده اند و قبل از نهروان (در سال 38 ه ق) ایشان درحالی که پیام حضرت رو برای خوارج می بردند، توسط این شقیان شهید شده اند که اگر این نقل صحیح باشد کل شبهه رد می شود.
2- اما در حالت دوم باید بگوییم که با فرض پذیرش متن بلاذری، اتفاق یاد شده در خراسان نبوده و در سند بوده است. (سند مکانی جلگه ای و پر آب است که در پاکستان و هند است) در ضمن سند در آن دوره مشرک بوده و اصلا زیر نظر مسلمانان نبوده اند. متن فتوح البلدان به شرح زیر است:

« در آخر سال سى و هشت و آغاز سال سى و نه، به هنگام خلافت على بن ابى طالب رضى الله عنه، حارث بن مره عبدى داوطلبانه و با اجازه على به آن ثغر رفت و ظفر یافت و غنائم و بردگانى به چنگ آورد و در یك روز هزار رأس قسمت كرد. سپس وى و همراهانش، جز گروه اندكى، در سرزمین قیقان كشته شدند. قتل وى به سال چهل و دو رخ داد و قیقان از جمله بلاد سند در نزدیكى خراسان است.»

ادامه شبهه در قسمت یازدهم:

http://shayeaat.blogfa.com/post/1543

 

پاسخگویان:

http://shayeaat.blogfa.com/post/1542